Od prawie 30 lat realizowana jest w Polsce misja i charyzmat Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa poprzez prowadzenie rekolekcji i dni skupienia, pomoc charytatywną, pracę parafialną, posługę uzależnionym, ewangelizację, piesze pielgrzymki, misje parafialne oraz formację duchową dla świeckich, szczególnie w ramach ruchu Wspólnoty Krwi Chrystusa (WKC).

Od początku działalności Misjonarzy CPPS w Polsce, celem ich działalności było także świadome wychowanie i formacja kandydatów na „sługi pojednania”. Wielką rolę odgrywała tu sztuka budowania jedności, podkreślenie znaczenia praktyk religijnych i duszpasterskich (rekolekcje zamknięte i parafialne, misje ludowe, praca z młodzieżą). Duży wpływ na duchowość i formację kandydatów do CPPS i członków WKC w tym okresie mają kontakty z ruchem „Focolare”. To od nich uczymy się żyć Słowem Zycia, życia jednością, czy też robienia tzw. godzin szczerości.

Na początku lat osiemdziesiątych, kontynuując misję św. Kaspra, Misjonarze CPPS rozpoczęli działalność na terenie naszego kraju i utworzyli tu najpierw własną Delegaturę, później Wikariat, a wreszcie Prowincję. Tak więc, od roku 1983 Misjonarze Krwi Chrystusa na stałe są obecni w Polsce.

Przybycie do Polski Misjonarzy CPPS poprzedziło kilka faktów. Już na początku XX wieku w języku polskim ukazało się kilka publikacji, które ukazywały nabożeństwo do Krwi Chrystusa. Ciekawym dowodem na obecność kultu są karty i obrazki wpisowe świadczące o przynależności osób z Polski do Pia Unio w Rzymie i do Koła Mszy Wieczystych w Prowincji Teutonica.

Drugim ważnym momentem była obecność w Polsce Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa (ASC). W czasie zaborów, kiedy południowa część Polski należała do Cesarstwa Austro-Węgier, kilka dziewcząt z Polski wstąpiło do tego Zgromadzenia w Bośni. Tam przeżyły one wojnę i okres międzywojenny. Możliwość powrotu do kraju zaistniała po II wojnie światowej. Pierwsza placówka powstała w Bolesławcu Śląskim, na Dolnym Śląsku.

Od jakiegoś czasu obecne było pragnienie wielu Sióstr, aby przybyli do Polski Misjonarze Krwi Chrystusa.

Podczas Zebrania Generalnego ASC i spotkania Interprowincjalnego CPPS w 1979 roku w Rzymie miały miejsce pierwsze kontakty ks.Winfrieda Wermtera z Siostrami ASC z Polski. Wtedy też został on zaproszony przez ówczesną Przełożoną Prowincjalną, S.Zofię Zawadzką, do odwiedzenia naszego kraju. Nastąpiło to w lecie 1980 przy okazji wizyty w Zawidowie, w rodzinnej miejscowości Michała Stróżyńskiego, pierwszego kandydata z Polski, który został zaproszony przez Misjonarzy Krwi Chrystusa do Rzymu w lecie 1979 i został wysłany do nowicjatu w Schellenbergu w Lichtenstein.

Dnia 31 lipca 1980 przyleciał do Polski po raz drugi ks. Winfried w odwiedziny i gościł we wspólnocie Sióstr ASC w Bolesławcu. W czasie swojej wizyty ks.Winfried odwiedził też inne domy Sióstr ASC i miał dla nich konferencje o duchowości Krwi Chrystusa. One zaprosiły go do ponownego przyjazdu w 1981 roku. Przy okazji tej wizyty poznał wiele świeckich osób zainteresowanych naszą duchowością, jak i kandydatów do CPPS.

Na przełomie lat 1980/81 w Rzymie został wydrukowany przez Misjonarzy CPPS pierwszy polski modlitewnik z nabożeństwem do Krwi Chrystusa pod tytułem: „Wspólnota Modlitwy Krwi Chrystusa”. Od tego momentu nastąpiła jakby eksplozja duchowości Krwi Chrystusa w Polsce. Zaczyna się tworzyć Wspólnota Krwi Chrystusa dla świeckich, szczególnie poprzez kontakty listowe i rozsyłanie modlitewników. Już od roku 1980 rozpoczynają się regularne spotkania grup chłopców i dziewcząt.

W roku 1981 ks.Winfried przybył do Polski z Rzymu aż trzy razy. Dnia 7 stycznia 1981 odbyły się rekolekcje dla Sióstr głoszone przez ks. Winfrieda.

Podczas drugiego przyjazdu, w sierpniu tego roku, odbyły się rekolekcje dla chłopców na temat Duchowości Krwi Chrystusa. Były to pierwsze rekolekcje jakie w naszym kraju poprowadził ks.Winfried. Były przeprowadzone w języku włoskim, a tłumaczyła S. Weronika Sondaj ASC, która od początku zaangażowała się w rozwój WKC i CPPS w Polsce. Pojawili się wtedy kolejni kandydaci do naszego Zgromadzenia, który rozpoczęli studia w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu.

Od października 1981 rozpoczęły się systematyczne spotkania grup modlitwy Wspólnoty Krwi Chrystusa. W każdą trzecią niedzielę miesiąca spotykały się w Bolesławcu na wspólnej modlitwie i rozważaniu Pisma św. dziewczęta, a w każdą czwartą niedzielę chłopcy. Grupami tymi opiekowała się S. Weronika.

Dnia 12 grudnia 1981 ks.Winfried znów przyjechał z Rzymu do Polski. W Bolesławcu, w dniu 13 grudnia 1981, odbyło się spotkanie z młodzieżą należącą do Wspólnoty Krwi Chrystusa, a w dniu 14 grudnia 1981 we Wrocławiu spotkanie z księżmi, którzy pragnęli żyć duchowością Przenajdroższej Krwi. Dało to początek grupie księży w ramach WKC nazwanych „Grupą 12 Apostołów”. A w dniu 20 grudnia 1981, w kościele św.Marcina we Wrocławiu, odbyło się pierwsze publiczne spotkanie Wspólnoty Krwi Chrystusa.

W tym samym czasie w Rzymie zostają wydrukowane po polsku modlitwy do Krwi Chrystusa, mała biografia św. Kaspra i obrazki naszych świętych. Materiały te docierały wtedy do Polski poprzez pielgrzymów wracających z Rzymu. W pierwszych latach listy podawane były przez kogoś, kto jechał do kraju czy z kraju, na przykład polskie siostry, Misjonarki Świętej Rodziny, pracujące w Domu Generalnym Misjonarzy CPPS.

Po Zebraniu Generalnym w lipcu 1983 i zakończeniu kadencji jako Wice-Generał, ks.Winfried udał się bezpośrednio do Polski, posiadając jedynie trzymiesięczną wizę turystyczną. Pretekstem przyjazdu była wizytacja Sióstr ASC i możliwość załatwienia dłuższego pobytu w celu rozpoczęcia studiów doktoranckich na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Zaraz po przybyciu do Polski, ks.Winfried poprowadził rekolekcje dla młodzieży. Wraz z Siostrami ASC rozglądał się także za jakimś domem w Częstochowie. Udaje się go kupić dnia 17 sierpnia 1983. Jest to willa mieszcząca się przy dawnej ul. Miczurina 1. Od samego początku dom ten prowadzą Siostry ASC jako dom rekolekcyjny. Dnia 24 sierpnia 1983 przybyła do tego domu S. Weronika Sondaj, której zawdzięczamy zarówno zakup jak i późniejszą rozbudowę domu. Był on „oficjalnie” domem Sióstr ASC, ze względu na problem z legalizacją przez państwo polskie (PRL) Zgromadzenia, należał jednak od początku do Misjonarzy Krwi Chrystusa. Ten pierwszy dom CPPS otrzymał za patrona św. Kaspra del Bufalo, naszego Założyciela.

W domu powstało przedszkole, jako „parawan” dla działalności naszego Zgromadzenia. Od początku w tym domu prowadzone były skupienia i rekolekcje dla świeckich. Dnia 15 października 1983, z okazji 150 rocznicy naszego Zgromadzenia, przy domu została zbudowana grota, w której umieszczono figurkę Matki Bożej. Ks.Winfried dokonał poświęcenia groty przy udziale Sióstr ASC i kandydatów na Misjonarzy. A w dniu 21 października 1983, w uroczystość św. Kaspra, miało miejsce poświęcenie kaplicy domowej.

W tym samym czasie zostaje wydany pierwszy okólnik, który przerodził się później w pismo „Pomoc”. Jego zadaniem było jednoczenie członków WKC i przekazywanie duchowości.

Oficjalne erygowanie Delegatury Polskiej Misjonarzy Krwi Chrystusa nastąpiło dnia 6 stycznia 1986, dekretem Generała z tego właśnie dnia.

Dnia 4 kwietnia 1986 Wojciech Czernatowicz jako pierwszy został inkorporowany definitywnie do Zgromadzenia w kaplicy Domu św. Kaspra poprzez ówczesnego Wiceprowincjała Prowincji Teutonica ks. Bruno Rederer CPPS.

W miarę rozrastania się Zgromadzenia zaczęto odczuwać potrzebę otworzenia drugiego domu. Po różnych poszukiwaniach, dzięki staraniom członków Wspólnoty Krwi Chrystusa, udało się otrzymać nowy dom od ówczesnej diecezji Chełmińskiej. Po rozmowach z Ordynariuszem, diecezja przekazała Misjonarzom budynek gospodarczy (stajnię) przy Sanktuarium Maryjnym w Swarzewie koło Pucka pod warunkiem, że będzie on służył również jako Dom Pielgrzyma. Jeszcze przed wakacjami 1987 rozpoczęto tam przebudowę. Dnia 24 stycznia 1988 r. dokonano poświęcenia tego domu, nadając mu nazwę Domu św. Józefa. Poprzez rekolekcje i skupienia stał się on kolejnym ośrodkiem formacyjnym dla świeckich.

Dnia 21.04.1987 roku został definitywnie inkorporowany do Zgromadzenia CPPS Bogusław Witkowski przez Prowincjała Ks. Josefa Epping.

W czerwcu 1987 odbyła się trzecia pielgrzymka Jana Pawła II do Polski. W czasie tej pielgrzymki, w dniu 9 czerwca w Lublinie Papież udzielił święceń prezbiteratu 50 diakonom z całej Polski. Wśród nich był również Wojciech Czernatowicz. W dniu 10.06.1987 odbyła się Msza św. prymicyjna ks.Wojciecha Czernatowicza w Domu św.Kaspra, a w dniu 14 czerwca 1987 odprawił on Mszę św. prymicyjną w swojej rodzinnej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bolesławcu.

Ważnym krokiem w kierunku rozwoju Zgromadzenia w Polsce było zatwierdzenie Statutów WKC dla Polski, jak i zatwierdzenie ad experimentum przez Zarząd Prowincjalny dnia 1 sierpnia 1987 pierwszych Statutów Delegatury Polskiej CPPS.

Formalne erygowanie pierwszego domu CPPS w Polsce w Częstochowie przy ul. Miczurina 1 (Domu św.Kaspra), już po państwowym zatwierdzeniu Zgromadzenia, miało miejsce dnia 14 sierpnia 1989 przy okazji odwiedzin Abpa Stanisława Nowaka, a 15 sierpnia oficjalna erekcja domu jako siedziby CPPS w Polsce.

Pod koniec września 1989, szukając pod Częstochową pola dla utrzymania Domu Misyjnego, ks. Winfried trafił do rodziny, która swoje kilkunastohektarowe gospodarstwo chciała podarować na cele misyjne, zgodnie z testamentem ojca tej rodziny p. Wawrzyńca Wilka. Powstał tu trzeci Dom Misyjny CPPS pod wezwaniem św. Wawrzyńca. Od samego początku był to Dom Formacyjny nowicjatu. Budowę rozpoczęto pod koniec maja 1990, a zakończono w 1992 roku. Poświęcenia domu dokonał ks. arcybiskup Stanisław Nowak dnia 6 października 1992 w obecności Moderatora Generalnego Misjonarzy Krwi Chrystusa ks.Antona Loipfingera.

Dnia 20 października 1989 wychodzi po raz pierwszy okólnik „Pomoc”, który podpisuje już nie WKC, ale Misjonarze Krwi Chrystusa.

Jesienią roku 1989 trzech seminarzystów zamieszkało i rozpoczęło studia w Wyższym Seminarium Duchownym Księży pallotynów w Ołtarzewie koło Warszawy. Było to związane z rozpoczęciem budowy kolejnego Domu Misyjnego w Ożarowie Mazowieckim.

W dniach 28 do 30 grudnia 1989 odbyło się spotkanie wszystkich braci, aby kontynuować pracę nad Statutami Delegatury. Od tego czasu pojawia się tradycja „Spotkań Sylwestrowych”, które były okazją do corocznych spotkań wszystkich członków Delegatury i kandydatów. Miały one charakter roboczo-integracyjny i zazwyczaj kończyły się Mszą św. Noworoczną o północy, podczas której udzielane były posługi. Jednym z istotnych punktów spotkania było tzw. Czuwanie, kiedy to współbracia dzielili się doświadczeniami mijającego roku.

Dnia 5 maja 1990 ks.Karol Michalski przyjął świecenia prezbiteratu w Ołtarzewie i następnego dnia odprawił mszę prymicyjną w swojej parafii rodzinnej w Augustowie.

W dniach 26-30 czerwca w Domu św. Kaspra w Częstochowie spotkali się przedstawiciele różnych Zgromadzeń zakonnych pochodzący z 4 krajów. Podobne spotkania odbywały się w naszym domu po świętach Bożego Narodzenia w ramach Dzieła Maryi. Duchowość z Focolare wywierała na nas duży wpływ m.in. poprzez praktykę Słowa Życia. Wspólnoty domowe były podzielone na grupy, w których praktykowało się cotygodniowe spotkania na rozważanie Pisma Świętego, wymianę doświadczeń.

Nowy rok akademicki nasi klerycy rozpoczęli już we własnym we własnym domu formacyjnym w Ożarowie Mazowieckim. W ubiegłym roku trzech z nich skorzystało z serdecznej gościnności seminarium Pallotynów w Ołtarzewie. Na dzień Uroczystości naszego Założyciela 21.10.1990 r. został wydany pierwszy numer „Wiadomości Delegatury Polskiej CPPS”. 3 grudnia odbył się pierwszy odpust domu misyjnego św. Franciszka Ksawerego w Ożarowie, w czasie którego było poświecenie kaplicy domowej po tym wezwaniem. Od tego roku poprzez ks. Winfried została wprowadzona do naszego zwyczaju jako przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia „Szkoła Pokory” składająca sie z 31 sentencji przypisywanych ks. Franciszkowi Albertiniemu, która podobno była praktykowana w domach misyjnych za czasów św. Kaspra. Od stycznia 1991 roku wydawaliśmy w nakładzie 10 tyś. egzemplarzy jako miesięcznik nasze czasopismo POMOC, które ukazywało się wcześniej jako list do użytku wewnętrznego WKC. Nasza redakcja w tym czasie mieściła sie w Domu św. Franciszka Ksawerego w Ożarowie Mazowieckim.

Na VI Światowych Dniach Młodzieży w sierpniu w Częstochowie gościliśmy m.in. w Domu św. Kaspra Chiarę Lubich oraz innych pielgrzymów. Z okazji tej pielgrzymki Ojca św. przyjechali wraz z ks. Wojciechem Czernatowiczem goście z Domu Generalnego: ks. Philip Smith i ks. Larry Hemmerlgarn. 4 listopada miało miejsce poświecenie nowej kaplicy oraz domu klerykatu w Ożarowie przez ks. Prymasa Polski Józefa Kardynała Glempa. Byli obecni ks. Prowincjał Josef Epping, Radny ks. Wieland Steinmetz oraz zaproszeni goście. Ksiądz Prymas na zakończenie homilii prosił Boga, „aby ideał Krwi Chrystusa, która tutaj będzie pielęgnowana wychowywał prawdziwych pasterzy”. 7 listopada ks. Prowincjał poświęcił pustelnię w lesie San Felice na terenie domu św. Wawrzyńca w Częstochowie.

W ramach roku jubileuszowego 10 lat WKC w Polsce odbyło się Nocne Czuwanie 21/22 grudnia na Jasnej Górze. Jako dziękczynienie za minione lata i oddanie się Maryi. Mszę św. po Apelu jasnogórskim sprawował ks. bp Stanisław Nowak. Od tego czasu te czuwania mają miejsce co roku w ostatnią sobotę przed Wigilią Bożego Narodzenia.

15-17 kwietnia odbyło się Zebranie Delegatury w Domu św. Kaspra, które zajęło się Statutami Delegatury oraz zaaprobowało „Zwyczajnik Domu Misyjnego Dzieła św. Kaspra”, który po wielu zmianach obowiązywał do czasu aż powstała Prowincja Polska.

24 maja odbył się pierwszy Odpust Matki i Królowej Przenajdroższej Krwi dla całej Wspólnoty Krwi Chrystusa w Polsce w domu św. Wawrzyńca, który od samego początku stał się specyficzną rodzinną formą spotkania. Gościliśmy tego roku Siostry ASC Łucję i Weronikę.

W sierpniu tego roku odbyły się pierwsze niemieckojęzyczne rekolekcje w Częstochowie. W ramach apostolstwa publikowaliśmy dodatkowo po niemiecku oraz po rosyjsku: dwumiesięcznik POMOC, modlitewnik, życiorys św. Kaspra i informator.

W 1993 r. zainicjowana została nowa forma rekolekcji dla młodzieży zwana „Świętem Młodzieży”, której bardzo się poświęcił ks. Grzegorz Ruchniewicz. Pierwsze to święto odbyło się w domu św. Wawrzyńca w dniach 28.06-02.07.

Uroczyste erygowanie Wikariatu Polskiego CPPS odbyło się dnia 7 listopada przez Wicemoderatora Generalnego ks. Genaro Cespitesa w obecności Radnego Generalnego

ks. Barrego Fischera, którzy wcześniej przeprowadzili wizytację i poświęcili 31 października Domy św. Józefa i Krwi Chrystusa w Swarzewie. Byli też obecni: ks. Prowincjał Josef Epping i Radny Prowincjalny ks. Andreas Hasenburger oraz animatorzy diecezjalni WKC. Wybrano też pierwszą Radę Wikariatu, którą tworzyli: ks. Winfried Wermter – Dyrektor Wikariatu, ks. Bogusław Witkowski – Wicedyrektor i Ekonom, ks. Grzegorz Ruchniewicz – Sekretarz, br. Zbigniew Lesiczka, br. Henryk Czubat. Wikariat tworzyło w tym czasie 31 osób: w tym 5 księży, 2 diakonów, 4 braci, 5 kleryków i 15 kandydatów.

Latem 1993 roku odbyły się rekolekcje pod Moskwa w zaprzyjaźnionej rodzinie, które były ponowione w następnym roku oraz zimą w czasie Prawosławnych Świąt Bożego Narodzenia, które od niedawna stały się w Rosji dniami wolnymi od pracy. Natomiast w 1999 roku w dniach 21-28 września byli w Moskwie w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP ks. Grzegorz Ruchniewicz z br. Henrykiem Czubatem wraz z Siostrami MSC i pomocą świeckich z moskiewskiej WKC którzy dawali świadectwa podczas homilii. Po Mszach św. odbywały się spotkania dla pogłębienia duchowości Krwi Chrystusa i poznania WKC.

W 1996 roku Telewizja Polska nakręciła film a naszej działalności pt. „Krew jak poezja”.

Dnia 26 maja w czasie odpustu Matki i Królowej Przenajdroższej Krwi zostały poświęcone płaskorzeźby ukazujące Tajemnice Siedmiu Przelań Krwi Chrystusa. Te płaskorzeźby peregrynowały po diecezjach gdzie jest WKC. Nabożeństwa przy nich odprawiane w rodzinach były okazją szerzenia duchowości Krwi Chrystusa oraz zbierania środków na ufundowanie kaplic w Miasteczku Krwi Chrystusa w Chrustach koło Rawy Mazowieckiej gdzie miały być one umieszczone.

Latem w Domu św. Wawrzyńca w Częstochowie na rekolekcjach gościła młodzież i dorośli z Chorwacji i Serbii. Uczestniczyli oni w prowadzonych tam rekolekcjach. Była to okazja do dobrego przygotowania do wyjazdu dla osób, z które pojechały na misje parafialne. Były one przeprowadzone w dniach 2-10 września w Vidovicach i Kopanicach na północy Bośni przez ks. Willego i zaprzyjaźnionego z nami ks. Ante z pomocą młodych współbraci z Polski: Sebastiana Grzegorza Pięty, Daniela Rafała Mokwy i Dawida Adama Wróblewskiego oraz Sióstr MSC i ASC.

28 grudnia był poświęcony Dom św. Rodziny w Chrustach koło Rawy Mazowieckiej, gdzie powstanie Rodzinny Ośrodek Formacji Chrześcijańskiej.

Po wakacjach w domach misyjnych w trzeci weekend miesiąca rozpoczynają odbywają się dni skupienia dla młodzieży, jako przedłużenie Święta Młodzieży. Z czasem w tym terminie będą prowadzone co miesiąc nocne czuwania z soboty na niedzielę.

W sierpniu 1997 na Litwie koło Wilna w Suderve ks. Ksawery Marek Kujawa z klerykiem Michałem Józefem Przybyszem przy oraz świeckich z WKC prowadzili tam pierwszy raz rekolekcje dla dzieci i młodzieży które były kontynuowane przez 9 lat.

W grudniu przybyła z wizytą Rada Generalna i dnia 3 grudnia poświęcenia nowej kaplicy oraz rozbudowanego Domu św. Franciszka Ksawerego dokonał Nuncjusz Apostolski w Polsce ks. Abp Józef Kowalczyk. Zarząd Generalny uczestniczył też m.in. w dorocznym Nocnym Czuwaniu WKC na Jasnej Górze.

Po kilku tygodniowym pobycie w szpitalu dnia 16 czerwca w Częstochowie zmarł diakon Rałał Malinowski w wieku 29 lat. Przyjął on wraz z Józefem Grzegorzem Godlewskim 8 lutego święcenia diakonatu z rąk ks. Abpa Stanisława Nowaka, który 3 października wyświęcił już samego ks. Józefa na prezbitera.

Na początku lat 90. powstały dwie formy pomocy poprzez przyjmowanie do Domu Misyjnego na okres formacyjny dla ludzi, którzy chcą przyjąć formację chrześcijańską i okres leczenia dla osób z głębszymi problemami. Każdy z tych okresów trwał około jednego roku, chyba że sytuacja indywidualna wymagała inaczej. Szczególną pomocą w wypracowaniu tych metod była współpraca z „Betanią” – chrześcijańskim ośrodkiem dla osób uzależnionych, który znajduje się w Mstowie pod Częstochową.

Widząc ograniczone możliwości domów misyjnych, w 1994 r. w Chrustach koło Rawy Mazowieckiej powstał Rodzinny Ośrodek Formacji Chrześcijańskiej. Idea „Miasteczka Krwi Chrystusa” (zwyczajowa nazwa Ośrodka) zrodziła się stosunkowo wcześnie, bo już w roku 1992, na bazie różnorodnych, nie zawsze pozytywnych, doświadczeń związanych z próbami pomocy ludziom uzależnionym, dzieciom z rozbitych rodzin, bezdomnym itp. Doświadczenia te jasno wskazały na potrzebę stworzenia odpowiedniego środowiska, sprzyjającego wychowaniu, leczeniu i formacji.

Każdy z domów misyjnych poza wewnętrzną pomocą charytatywną, w ramach apostolstwa współpracował z jakimś innym dziełem charytatywnym. Domy Misyjne w Częstochowie opiekowały się od strony duchowej przytuliskiem dla bezdomnych oraz Ośrodkiem Rehabilitacyjno-Readaptacyjnym dla osób uzależnionych „Betania” (Msza św., katechezy, dni skupienia i rekolekcje, prowadzenie grup modlitewnych). Dom św. Franciszka Ksawerego w Ożarowie wspomagał wcześniej wspominane Miasteczko Krwi Chrystusa. Dom św. Józefa w Swarzewie wszedł w szczególną współpracę z grupami AA (Klub Anonimowych Alkoholików) przez organizowanie dla nich dni skupienia i rekolekcji. Natomiast przy najmłodszym Domu Ducha Świętego w Łabuńkach utworzono się hospicjum dla umierających.

W Swarzewie był stworzony „mały internat” dla chłopców potrzebujących chodzenia do szkoły zawodowej.