Krótka biografia przedstawiona przez postulatorkę procesu beatyfikacyjnego s. Nicla Spezzati ASC, podczas Mszy Św. beatyfikacyjnej, dnia 12 stycznia 2025 r.
ks. Jan Merlini urodził się 28 sierpnia 1795 roku w Spoleto jako syn Luigiego i Antonii Claudi Arcangeli. 19 grudnia 1818 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1820 r. wziął udział w ćwiczeniach duchowych prowadzonych przez św. Kaspra del Bufalo, założyciela Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa.
To wydarzenie zdecydowanie ukierunkowało jego posługę kapłańską. Zafascynowany duchowością św. Kaspra, zakorzenioną w odkupieńczej tajemnicy krwi Chrystusa, jego miłością misyjną, jego uprzejmym i pokornym stylem, 15 sierpnia 1820 r. Jan Merlini zdecydował się dołączyć do raczkującej wspólnoty. Ta przynależność była ceniona i odczuwana przez Sługę Bożego jako wybitna łaska.
Nowe i wieczne przymierze, ustanowione w drogocennej Krwi Chrystusa, płynie jak żywe źródło w jego życiu, jednocząc zapał kontemplacyjny i pasję apostolską w godnej podziwu harmonii. Lata jego życia i posługi następują po Rewolucji Francuskiej i ukazują początek i upadek imperium napoleońskiego, klimat i nową strukturę europejskich państw w okresie odbudowy. Środowisko społeczne przeżywa dreszcz epoki, gwałtowna reakcja klas związanych z tradycją toczy walkę z Oświeceniem.
Nastąpiły lata powstań ludowych i wojen o niepodległość, które charakteryzowały włoskie Risorgimento czyli proces Zjednoczenia Włoch zapoczątkowany w 1859 r. W szczególności państwo papieskie doświadczyło dyplomatycznej konfrontacji z królestwem Sabaudii, a następnie procesu, który nastąpił, aż do zdobycia Rzymu i uzyskania doczesnej władzy papieża rzymskiego. Były to lata definicji dogmatu Niepokalanego Poczęcia, encykliki Quanta cura i Soboru Watykańskiego I.
ks. Jan Merlini CPPS przemierza złożoność tych procesów z mądrością wiary, rozeznaniem, łagodnością i uczciwością, postępując w swoim codziennym życiu, aby rozpoznać nasiona królestwa Bożego obecne w historii. W Kościele staje się pośredniczącym głosem miłosierdzia i pokoju w znaku nadziei, która nie zawodzi. Jako misjonarz apostolski działał u boku św. Kaspra del Bufalo, pracując nieustannie na rzecz reformy narodów i kultury duchowieństwa, zalecanej przez papieży od Piusa VII do Piusa IX.
Promuje głoszenie misji wśród ludu, wspiera i zachęca do studiów oraz refleksji kulturowej i doktrynalnej duchowieństwa. Chociaż miał kontakty z wielkimi osobistościami, wolał maluczkich Ewangelii i poruszał swoje serce i kroki w poszukiwaniu zagubionych serc, towarzysząc ścieżkom społecznego i chrześcijańskiego odkupienia. św. Kasper del Bufalo sprawił, że znalazł się blisko ludzi gór, bandytów, którzy krwawili na ziemiach papieskich w pierwszych trzydziestu latach XIX wieku.
Zapraszał ich ze szczerością i łagodnością do nawrócenia życia, a wchodząc w serce poważnego społecznego zranienia, stał się pośrednikiem pokoju nawet w ekstremalnych sytuacjach, jako apostoł Bożego miłosierdzia, które daje odrodzenie w odkupieńczej Krwi. Od dwudziestu sześciu lat pełni funkcję Moderatora Generalnego Misjonarzy Przenajdroższej Krwi w duchowym wsparciu swoich braci. Ocenia sytuacje mądrze, bez pośpiechu, z mądrością serca, mając przed oczyma wielką księgę krzyża.
Staje się przewodnikiem i towarzyszem życia każdego z nich, formuje ich do uniwersalności Kościoła, utwierdza ich w charyzmacie misyjnym poza granicami Włoch, łącząc radykalny charakter Ewangelii z potrzebami narzuconymi przez procesy historyczne aby nadeszło Królestwo Boże. Jest głębokim znawcą dusz, nauczycielem i pokornym kierownikiem duchowym dla kapłanów i zakonników różnych zgromadzeń, dla kobiet i mężczyzn ze wszystkich środowisk. Ojcostwo Jana Merliniego ujawnia się w tej posłudze, w otwartym i pełnym szacunku dialogu, w którym zachęca on do poszukiwania i wypełniania woli Bożej, niezbędnej drogi dla wzrostu duszy.
Przykładem może być trwająca 42 lata owocna duchowa współpraca ze św. Marią de Mattias, która pod jego kierunkiem założyła, ukonstytuowała i charyzmatycznie ugruntowała Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa. Doradca i przyjaciel bł. Pius IX, podzielał jego wizję misji Kościoła, w szczególności centralne miejsce Misterium Paschalnego, formację kapłanów i promocję świeckich. W encyklice Amantissimus Deus totius humani generis (Konstytucji dogmatycznej o objawieniu Bożym), misterium odkupienia wyraźnie rozbrzmiewa głosem Krwi Chrystusa.
Na mocy tego wzajemnego udzielania się, papież w 1849 roku, dekretem Redemptis Humus, rozszerzył święto Krwi Chrystusa na Kościół powszechny. Miłość Boga wyrażona we Krwi Jego Syna jest powodem ostatecznej godności każdej istoty ludzkiej. Ks. Jan Merlini, dnia 24 grudnia 1872 r. po długiej modlitwie przed obrazem Matki Bożej Cudownej w bazylice św. Andrzeja, wracał do domu misyjnego Santa Maria in Trivio, przy placu dei Crociferi w Rzymie.
Kiedy powóz pędzi na okrzyk woźnicy, który bije konia. Ks. Jan zostaje potrącony i przeciągnięty wzdłuż znacznego odcinka drogi w niezupełnie przypadkowym wypadku. Umiera 12 stycznia 1873 roku w wieku 78 lat.
Stopy w znoszonych butach, mocno osadzone w ziemi i mądrość zakorzeniona w sercu, nigdy nie zmęczone poszukiwaniem oblicza Boga i ziaren prawdy obecnych w historii, w codziennym życiu, w świętym miejscu, w którym człowiek we Krwi Chrystusa odradza się w piękno. Na wieść o jego śmierci, błogosławiony papież Pius IX ogłosił śmierć ks. Jana Merliniego, przełożonego generalnego Misjonarzy Krwi Chrystusa. Był on wielkim Sługą Bożym i wielką stratą jest dla nas utrata tych ludzi, którzy tak wiele mogą zdziałać w obliczu Boga.
Głos papieża odbija się echem od głosu ludu pędzącego ulicami Rzymu od Fontanny di Trevi. Święty od Krzyża nie żyje. 10 maja 1973 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych ogłosiła dekret o heroiczności cnót.
23 maja 2024 r. Ojciec Święty Franciszek upoważnił Dykasteria Spraw Kanonizacyjnych do promulgowania dekretu dotyczącego cudu przypisywanego wstawiennictwu Czcigodnego Sługi Bożego Jana Merliniego.
Nagranie wideo (od 46 minuty, 26 sek.): https://youtu.be/GkkDeqV8ims?t=2966